ผู้ทรยศ

ผู้ใดได้รับอภิสิทธิ์,
ผู้นั้นต้องตอบแทนความเสียสละของคนอื่น
เพราะเขาเปรียบเสมือนผู้กินอาหารทั้งหมด
ซึ่งชาวบ้านที่หิวโหยมอบให้เลี้ยงดูกัน
ด้วยหวังว่า เขาจะเกิดกำลังด้นดั้นไปหาอาหารจากแดนไกล
ถ้าเขากินอาหารของชาวบ้านหมด
แล้วไม่ช่วยอะไรเลย เขาคือผู้ทรยศ
เช่นเดียวกัน
ถ้าหนุ่มสาวผู้ได้รับการศึกษาสูง
โดยประชาชนช่วยกันเสียค่าใช้จ่าย
แล้วกรีดกรายนึกว่าตนเองเหนือกว่าคนอื่น
หรือไม่พยายามนำความรู้ไปช่วยพัฒนาบ้านเมือง
เขาก็เป็นผู้ทรยศเช่นกัน

จูเลียส ไนเยียเร

ได้ อ่านข้อความข้างบนมานานมากแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียน ปี 1 ตอนที่ไปช่วยเพื่อนทำกิจกรรมที่ อมธ. (เราไม่ได้อยู่ มธ. หรอกแต่อยู่ลาดกระบัง ) อ่านแล้วรู้สึกชอบมาก โดนใจอย่างแรง จำได้ว่าจดไว้ในสมุดบันทึก แต่หาสมุดเล่มนั้นไม่เจอ คิดว่าคงอยู่ในกล่องใดกล่องหนึ่งที่บ้านคุณแม่ โชคดีที่ปัจจุบันมีอินเตอร์เน็ต และมีอีกหลายท่านที่ชอบขอ้ความนี้เช่นเดียวกัน จึงทำให้สามารถค้นหา ข้อความนี้ได้อีกครั้ง มีใครบางคนเขียนเพิ่มเติมท้ายข้อความข้างต้นใน Blog ที่หาข้อความนี้พบว่า

“ทำไม ผู้ทรยศ จึงเดินเกลื่อนกล่น หรือว่าความทรยศคือความชอบธรรมไปเสียแล้ว”

อ่านแล้ว ย้อนถามตัวเองว่า แล้วเราเองล่ะเป็น “ผู้ทรยศ” คนหนึ่งด้วยหรือเปล่า?